Dette hende natt til 18. mai 1968: Eg var på hyttetur saman med nokre kompisar. Det var om lag midnatt, og natta var så mørk som ei natt kan vere på denne tida av året. Og klår, og heilt vindstille.
Juleoratoriet, kantate nr.6
Før eg skriv noko om denne siste kantaten, vil eg skrive litt om biletet oppe på sida. Det er eit utsnitt av eit måleri av Pieter Breughel den eldre. Det heiter «Tilbeding av barnet i vinterlandskap», og er truleg måla
Juleoratoriet, kantate nr.5
I denne kantaten, som er skriven for søndag mellom nyttår og helligtrekongarsdag, er dei tre vise menn i fokus. Teksten tek utgangspunkt i dei to fyrste versa av andre kapitlet i evengeliet etter Matteus, der det står: «Då Jesus var
Juleoratoriet, kantate nr.4
Den fjerde kantaten i Juleoratoriet er knytt til fyrste nyttårsdag. Det er ein dag som kyrkja kan markere på mange måtar: Det er ein dag der det er naturleg å sjå attende på året som er gått, og framover mot
Juleoratoriet, kantate nr.1
Juble og gled dykk, og lovpris denne dagen ! Lovpris det Den høgste har gjort i dag. Legg sorg og klage bak dykk, lat dykk fyllast med glede. Stem i eit kor til Den høgste si ære, lat oss tilbe
Juleoratoriet, kantate nr.3
I tredje del av juleoratoriet tek Bach opp tråden frå andre del. I Lukas 2.15 står dette: «Då englane hadde fare attende til himmelen, sa gjetarane til kvarandre: – Lat oss gå inn til Betlehem og sjå dette som har
Juleoratoriet, kantate nr.2
Den andre delen av juleoratoriet er etter mi meining den mest poetiske. Bach tek utgangspunkt i vers 8 – 14 i juleevangeliet. Her vert møtet mellom englane og hyrdingane skildra. Denne delen skil seg frå dei andre delane av juleoratoriet