Julestoff

«Ho sveipte han og la han i ei krubbe, for det var ikkje husrom for dei.» Luk.2.7 

I min barndom var 14. desember ein litt spesiell dag. Det var ti dagar att til julaftan, og på tide å starte opp juletresalet.

Før kalenderreformen i år 1700 var 13. desember ein av dei aller mørkaste dagane i året. Etter den tid kom 13. desember ti dagar tidlegare. Men framleis er det ein mørk dag.

Biletet oppe på sida er eit utsnitt av eit bilete laga av den japanske kunstnaren Hiroshige. Det er laga i 1830-åra, men kjennes likevel såre aktuelt.

I 1642 skreiv den franske jesuittmunken og misjonæren Jean de Brébeuf denne songen, som altså heiter Jesous Ahatonia, men som også er kjend som «The Huron Carol».  Songen tolkar juleevangeliet, men plasserer det i rammer som var kjende for huronarane – på same

Alf Prøysen presenterte juleevangeliet i si Julekveldsvise. Felix Luna og Ariel Ramirez brukte litt fleire songar på å formidle same historia.

Julekveldsvisa er blitt allemannseige : Ho står i salmeboka, og er foreslegen som allsong i Humanetisk forbund sitt hefte «Inkluderende juleavslutning» – sjå side 13 i heftet.

Advent og jul er rik på musikalske tradisjonar, og eg er både oppteken av og svært glad i mykje av musikken som er knytt til denne tida.

Kvar julaftan et vi graut heime hos oss. Det er praktisk, og det er godt. Men er det eigentleg julegraut vi et? Det er eg etter kvart begynt å tvile på.

6. desember er dagen til den heilage Nikolaus, som i åra 280 til 300 var biskop i byen Myra, som ligg sør i det noverande Tyrkia. Han er kjend av mange, men helst under andre namn. Nokre kallar han Nils,