Eg skal ikkje skryte på meg at eg har all verdas kjennskap til og kunnskap om film. Men eg ser gjerne ein god film, og eg forstår at folk nyttar dette mediet til å fortelje historier dei meiner er viktige
22. november skulle eg på eit møte på kommunehuset på Masfjordnes. Saman med meg på ferja frå Duesund var ei gruppe barnehageborn frå Nordbygda barnehage. Då eg spurde dei kvar dei skulle, fekk eg vite at dei skulle på bokbåten.
8. august 2017 fekk eg vere med på ei storhending i Gulen kyrkje, Eivindvik : Sigrid Moldestad med band heldt konsert med nynorske salmar. Og folka i bandet var ikkje kven som helst : Mest merittert er nok engelskmannen B.J.
Det er kan hende ikkje så veldig mange som veit kven Doménikos Theotokópulos var. Truleg er det fleire som kjenner til namnet El Greco ( Grekaren ) som var oppnamnet denne målaren fekk i sitt andre heimland, Spania. Sjølv har
«Humbug», sa verdas mest kjende gjerrigknark – Ebenezer Scrooge – i Charles Dickens si forteljing «A Christmas Carol». Han snakka om julefeiringa, som han ikkje forstod meininga med.
For ei tid attende vart eg gjort merksam på ein artikkel i Vårt Land sin verdidebatt.no. Det var «Puritanerne», skriven av Olav Rune Ekeland Bastrup. Eg likte dårleg det eg las, av fleire grunnar. Men artikkelen ga meg noko å tenke
«Pappa, kan ikkje du fortelje frå då du var liten?»
Norsk er ikkje enkelt. Noko av det som kan vere verkeleg vrient, er dei biletlege uttrykkja som språket vårt er fullt av.
Hausten 2014 vart eg kjend med ein spesiell, ung mann. Anton Nilsson er ein talentfull svensk pianist.
Arne Høyland er ingen masfjording. Likevel har få engasjert seg meir i å dokumentere og formidle kultur og folkeliv i Masfjorden enn han.