Diktomtalar

Det er noko dei fleste menneske truleg har felles: På eitt eller anna tidspunkt i livet forstår vi at vi skal døy. Vi tek inn over oss at livet vårt har ein ende. Men vi veit ikkje når, og vi

Ein skulle tru at når det gjeld julesongar, så må det meste for lengst vere sagt. Og slik er det vel gjerne også, men av og til vert dei gamle tankane ikledd nye ord. Då kan det hende at ein

Eg fyller år i dag, og gratulasjonane kjem inn på Facebook, som perler på ei snor. Biletbruken er ikkje tilfeldig. Helsingane er som ein rad av små perler, synest eg.. Det er ein mangslungen gjeng som har sendt meg gratulasjon:

Dette diktet er skrive av ei dame eg har kjent i mange år, og som eg har stor sans og  djup respekt for. Berit Lygre var i fleire år sjefen min på Nordbygda skule, og det var ein epoke i

I år fall frigjeringsdagen på ein søndag, og eg fekk delta på ei temagudsteneste i Solheim kyrkje i Masfjorden. Etter gudstenesta vart det lagt ned blomar på to krigsgraver her. I den eine grava ligg Torgeir Stordal, som brutalt vart

Einskilde møte opplevest som eit kjærleg grep om hjarterøtene. Mitt møte med dette diktet er så absolutt eit døme på det. Ei venleg sjel hadde lagt diktet ut på Facebook. Det takkar eg for. Barnet Jeg vandret på villstrå i

Fram til innsetjingsseremonien for Joe Biden 20.01.2021 hadde eg aldri høyrt om Amanda Gorman. Men med eitt stod ho der og las eit dikt ho sjølv hadde skrive. Til å begynne med høyrde eg berre sånn halvvegs etter. Men etter

Dette diktet, som eg fann i eit facebookinnlegg einkvan delte med meg, har lege «til modning» hos meg ei stund. Eg synest det er eit spesielt dikt. Les du det frå toppen og ned, er det heller deprimerande. Men prøv